Manieren/doelen van meditatie kun je eigenlijk grofweg in drie groepen indelen die overeenkomen met de drie verschillende betekenissen die het Latijnse ‘meditatio’ had.

Het overwegen van, nadenken over iets: die vorm zouden wij contemplatie noemen. Denk dan bijvoorbeeld aan het overwegen van een tekst of een verhaal uit de Bijbel. Maar dat zou ook een kunstwerk of een ervaring kunnen zijn.

De voorbereiding op iets: je aandacht in eerste instantie richten op iets met als doel om dat dan vervolgens los te laten. Bijvoorbeeld je eerst richten op de adem, zie je gedachten die komen en gaan als vogels die even in de boom rusten, wat kwetteren en dan weer door vliegen - en laat het los. Bij die laatste vorm wordt het lichaam en uiteindelijk ook de geest eigenlijk losgelaten. Deze vorm vinden we bijvoorbeeld in de boeddhistische tradities waar mindfulness zoals wij dat nu kennen uit voort is gekomen.

Het oefenen of trainen van iets: jezelf oefenen in het gewaar worden van wat je lichaam allemaal aan input krijgt en waarneemt van de omgeving zonder dat te willen aansturen of controleren en zonder je ergens speciaal op te focussen. Dat noemen we 'non-doing' of in het Taoisme Wu Wei: je beweegt mee met alles om je heen. Mee met de seizoenen, met het ritme van de dag, met de leeftijd/mogelijkheden van je lichaam, en je handelt niet tegen de gang der dingen in - zoals water de kracht heeft om stenen uit te slijten en toch altijd meebeweegt. Qi Gong oefeningen en Alexander Techniek zoals gedoceerd door Ted Dimon passen in dit laatste beeld.

Ze zijn dus allemaal anders gericht en ook allemaal geworteld in bepaalde wereldbeschouwingen. Maar dat neemt niet weg dat net zoals de mindfulness een duidelijke toepassing heeft gevonden om mensen te leren los te komen van hun stress en pijn, dat ook met die andere manieren kan. Focussen (contemplatie) kan soms helpen om tot rust te komen, net zo goed als even wegdrijven dat kan, of juist helemaal aanwezig zijn.